Pokolenie 2.1

Ginny: No cóż, muszę przyznać, że nie każdy dostaje
taki prezent na osiemnastkę.

Hej, Dedrick, skoro też dorosłeś, możemy się
legalnie obmacywać!

Dedrick: Cieszę się.

Naprawdę bardzo.

Ale jesteś pewna, że robienie tego przy twoim ojcu
to dobry pomysł?

Voldemort: Yeah, whatever.

Widzisz? Tata nie ma nic przeciwko temu. Może
chciałbyś u nas trochę pomieszkać? Bo widzisz,
mój zegar biologiczny...

Lilyanne: Hehe, to niedługo będziesz niańczył wnuki,
uczył je chodzić i jeździć na rowerkach?

Cóż, wygląda na to, ze tak.
(wtf, Ginevro, co ci się stało z nogami)

Więc tak po prostu wziąłeś i zrobiłeś śniadanie?
Z własnej, nieprzymuszonej woli?
Omg, może i jesteś dziwny, ale teraz czuję potrzebę
przekazania twoich genów swoim dzieciom.

Ty mógłbyś gotować, a ja w końcu realizować się
naukowo...

Choć może jeszcze rozważę, której dziedzinie
nauki się oddać.

Hej, a co powiecie, żebyśmy w ramach zacieśniania
rodzinnych więzów wybrali się razem do parku?

Dedrick: Nie sądzę, żeby zacieśnianie więzów z twoim
psychopatycznym ojcem było czymś, co chciałbym
robić.

Lilyanne: Nie sądzę, żeby zacieśnianie więzów z twoim
durnym chłopakiem było czymś, co chciałabym
robić.

Ginny: Ok, dość tych niesubordynowanych nastrojów.
Co powiesz na słit focię na pocieszenie?

A co do Lilyanne... hej, popatrz, pan z całuśnej budki
jest ciemnoskóry!

...no i uważam, że najwspanialszym kolorem jest
liliowy.

Omg, ja lubię amarantowy! To prawie to samo!
Totalnie jesteśmy dla siebie stworzeni.

Voldemort: Nie rozumiem, przyszliśmy tutaj, żeby oddawać
się prymitywnej aktywności ruchowej na podłożu
w kolorach świadczących o zupełnym braku gustu?
Lilyanne: Uwierz, tato, to i tak lepsze, niż gapienie się
na tamtych dwoje.

Właściwie...

...nie jest tak źle.

Hej, chyba jednak chwytam!

Nagini: ...nie, chyba jednak nie.

Bellatrix: Hm, zrób tak jeszcze raz biodrami.

Ginny: Po tym całym dniu postanowiłeś
jeszcze po sobie pozmywać?
Dedrick: Uhm, tak? Mamusia zawsze kazała mi
zmywać po sobie. Twoi rodzice tego nie robili?
Ginny: ...cóż, w pewnym sensie tak.

Mhm... dla aromatu takich obiadów warto zmywać
choćby codziennie.

Ok, babe, czas pokazać, kto tu wymiata.

Może jednak nie teraz? Powinniśmy jednak się
wybrać na rozdanie dyplomów.
Dedrick: :( Hej, świetna stylówa! Gdzie kupiłaś tę
czapkę kota? Myślisz, że też mógłbym ją założyć
zamiast biretu?

Tak szybko dorosła ;(

Hm... chcecie powiedzieć, że wy wszyscy wybieracie
się na rozdanie dyplomów? Cóż, to miło, że mamy tak
przekrojową edukację.

Może i jesteś niemal półsierotą z olewającą matką i psychopatycznym ojcem, a pierwsze lata życia spędziłaś w ruderze, twój chłopak jest, delikatnie mówiąc, dziwny, ale twoje życie i tak jest obrzydliwie doskonałe, Ginny.

Ginny: Przebij to, Lilyanne!
Lilyanne: Nie zamierzam się zniżać do próbowania.

Voldemort: To jakie masz teraz plany na życie, córciu?
Ginny: Nie jestem pewna, właściwie to myślałam, żeby
związać się z jakimś społecznie nieprzystosowanym
osobnikiem i płodzić z nim dzieci, ale...
Voldemort: No i świetnie, pochwalam.

Ginny poszła na jakieś przyjęcie...

...i ubrała się na nie tak. Cóż, przypuszczam, że jesteś
już zahartowana, Ginevro.

Tymczasem do miasta wprowadzili się nowi mieszkańcy.

Powitajcie Jaimego (buntownik, arogant,
primadonna, styl gwiazdy, romantyk).

I Cersei (ambitna, arogantka,
pasożyt, primadonna, złośliwa).

 Zaś w domu okazało się, że popisy Voldiego i Lilyanne na parkiecie miały nieoczekiwany skutek.

Ok, kocie, zostawiam wam jedzenie w piekarniku,
bawcie się dobrze, kiedy mnie nie będzie.
Czemu tak dziwnie na mnie patrzysz?
Nagini: Twoja matka nie żyje.

Serio, Belinda umarła w momencie, kiedy Ginny wybierała się na swoją pierwszą dorosłą randkę. Fantastyczne wyczucie chwili.

Chyba muszę się napić.

Ups... głupia szklanka.

Tak lepiej.

A biorąc pod uwagę, że Dedrick najwyraźniej
wystawił mnie w takiej chwili...

...przyda się więcej wsparcia.

O, mąż mojej matki najwyraźniej też przyszedł
się pocieszyć po jej śmierci.

No dobra, Dedrick, to twoja ostatnia szansa.
Czekam przed biblioteką i jeśli tym razem nie przyjdziesz...

Bardzo cię przepraszam, ale mamusia nie była
zachwycona, kiedy dowiedziała się, gdzie się wybieram.

Co? Zresztą, nieważne. Mało mnie teraz obchodzi twoja matka,
moja nie żyje i może była beznadziejnym rodzicem, ale...

Tak mi przykro.

Dedrick: Czujesz się teraz lepiej?
Ginny: To dziwne, ale... tak.

Dedrick: Siła miłości.

Hej, czego tam szukasz?

Załatwmy to szybko, bo jestem głodna. Wiesz, że mój
zegar biologiczny tyka, chciałabym mieć dwójkę dzieci,
a przykład mojego ojca jakoś zniechęcił mnie do
bycia samotnym rodzicem i pomyślałam, że...

O MÓJ BORZE, TAK.

Ginny: Naprawdę? Zgadzasz się?
Dedrick: Żartujesz? Miałbym się oprzeć temu pierścionkowi?

Tak pięknie błyszczy!

Ale dodatek do niego też doceniam <3.

Te oświadczyny były strasznie frustrujące, no bo... ile bym romantycznych i przyjacielskich interakcji nie wciskała, za nic nie chciała mi się pojawić taka opcja. Dedrick i Ginny mają od dawna nabite relacje na maksa, więc nie wiem, co było problemem. W końcu zdesperowana zmieniłam jej kodem jedną z cech na romantyczną (później oczywiście powróciłam do starej) i tam w specjalnych pojawiła się możliwość oświadczyn. Znając wyjebitną logikę simsów, będę pewnie musiała robić tak przy każdych :P.